هفتی

با همه لاف من و ما رو نهفتی در کفن دعویت بی‌پرده شد آخر که ملزم رفته‌ای

گرفتم آنکه، نهفتی ز خلق خون مرا خدنگ غمزه خونریزت از کمین پیداست

جهانی ز آن بخار آتش گرفتی دمی پیدا شدی دیگر نهفتی

دل و جان هر دو بمردند ز رنجوری و ما داروی درد نهفتیم ز بیماری چند

خونین جگری بی تو نهفتیم ولیکن از گریه، نگه داشتن راز نیامد

از بس بزبان آمد و از دوست نهفتیم شد جوهر آیینه، سخن لوح زبان را

فسون دیو را از دل نهفتیم برای گرگ، آهو پروراندیم

ای آنکه نتیجه چهار و هفتی وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

همانا نافهٔ چینی نهفتی زیر هر چینی و یا آهوی تاتاری به هر تاری نهان‌کردی

دادی ز لطف خوی مرا با وصال خویش وانگه نهفتی از نظر من جمال خویش