هفت جوش

ای خسروی که نوک سنانت به روز رزم در هفت جوشن فلک آسان کند گذار

چه قلعه یکی کوهی از هفت جوش عروجش نگهدار بودست هوش

تیری که همت تو گشاد از کمان حکم از روی هفت جوشن گردون گذار کرد

کورش آنگه ز هفت جوش نشست کامد آن هفت کیمیاش به دست

لگد کوبه گرزهٔ هفت جوش برآورده از گاو گردون خروش

خورشیدوار قهر تو چون تیغ برکشید بیرون ز هفت جوشن گردون سپر نیافت

هفت گردون را به هم بگداخت همچون هفت جوش دود آتشبار، یعنی آه برق آسای من

چه باید درین آتش هفت جوش‌‌ به صید کبابی شدن سخت کوش‌‌‌؟

چو صیقل زن صبح زربفت پوش کند روشن آئینه هفت جوش

چه قلعه یکی کوه از هفت جوش عروجش نگه را ربودست هوش