هفت اورنگ

سطوت او کند ثریا را بس پراکنده‌تر ز هفت اورنگ

بهفت اورنگ عطف دامن پیر کشد دامن گر افتادت بکف گیر

هفت رنگست زیر هفت اورنگ نیست بالاتر از سیاهی رنگ

هرکجا یک ره یکران ملک پای نهاد از سرفخر برافراشت سر از هفت اورنگ

شکر ما گر رسد به هفت اورنگ پیش انعام او نیارد سنگ

بی غم او مرده کش باشد چو نعش قطب گردونی که هفت اورنگ داشت

علاء دولت عالی بهاء دین که رسید ز بس‌ علاء و بها قدر او به‌ هفت اورنگ

تا نگردی چو آسمان یکرنگ کی روی بر فلک چو هفت اورنگ؟

خزینه های پر از بس درم چو پروین پر همی پراکند از بس عطا چو هفت اورنگ

بر نقطه ی خم روز و شب دوران کنم پرگارسان چندان که در چنگ آورم از رشک، هفت اورنگ را