هفت اختر

همیشه تا فلک بر شده ز روی مثل بود چو دیوان و ز هفت اختران عمال

ز ماهی تا به مه پر دُرّ و جوهر گرفته نور آن در هفت اختر

به یک وجود و دو عالم، سه بعد و چارارکان به پنج حس و به شش جانب و به هفت اختر

بر سر هشت خلد مجلس او نه فلک هفت اختر افشانده است

گر ببازم با فلک نرد سخن از یک دو ضرب زان سخن در ششدرم افتد همی هفت اخترم

ساقی فرخنده پی تا به کفش ساغر است پیرو چشم خوشش گردش هفت اختر است

عاشقان زین چار بیرون گوهری جسته لطیف اخترش را برتر از این هفت اختر گفته‌اند

گر برآید ناله زارم ز دل آتشی بر هفت اختر می‌زند

گردش هفت اختر از پی تو جنبش نه سپهر تا در تو

هفت اختر را ستارهٔ هفت گردان نام داد زان که‌خود بیگانه‌بود از چون‌وچند پارسی