هشیم

ما سمیعیم و بصیر و باهشیم با شما نامحرمان ما خامشیم

ز صهبای عشقت چنان بی هشیم اگر آنکه فرمان دهی خود کشیم

زانکه بسی شب نخفته ام ز غم تو بیهشیم در ربود و خواب در آمد

به عین بیهشیم رخ نمود و گفت که «چونی؟» چه تشنگی بر آبی که من به خواب بدیدم

هزار نکته بما گفت شبرو گردون چه غم، بچشم تو گر بیهشیم یا نادان

فذراه ذر و الهشیم فلم تبرک حراماً اتاه الا احلا

پیوسته پیش چشم همی دار عنقریب اندامهای کوفتهٔ چون هشیم ما

بصرصر غم خاشاک جان دشمن وی همیشه باد چو در دست ذاریات هشیم