هزمان

ز زلف و چهره شیرینش مغز و چشم من هزمان یکی پر ناف آهو شد، یکی پر صورت آزر

چنان گشت ادنی به نزدیک شاه که هزمان فزودش یکی پایگاه

آسمان آسیای گردان است آسمان آس مان کند هزمان

همش عاشقست ابر با درد و رشک کش از دیده هزمان بشوید به اشک

پدر از مردی، از شیر برد هر دم دست پسر از مردی با پیل زند هزمان بر

چو دولت طلعتش فرخ سپرده عالم او را رخ نهد هزمان بطاعت رخ بزیر پای او خاقان

نبودی بگیتی چنین کهترم که هزمان بدو دیو و پیل اشکرم

نگاری کز پی دستان چنان و چون او هزمان چنان کردم که نتوانم بگفتن که چه و که چون

نسوزد همانا دلت بر پدر که هزمان مر او را بسوزی جگر

به کرسی به خشم اندر آورد پای همی‌گفت و برجست هزمان ز جای