هزل

قرن نوزدهم با تغییرات بزرگ در سراسر اروپا و سوئد، روحیه روستایی به سرعت در حال تبدیل شدن به یک جامعه صنعتی بود و بسیاری از این نگران بودند که ممکن است آداب و رسوم سنتی کشور فراموش گردد. آرتور امانوئل هزلیوس که قبلاً موزه نوردیک را در نزدیکی مرکز استکهلم تأسیس کرده بود، پس از موزه روبازی که توسط اسکار دوم سوئد در اسلو در سال ۱۸۸۱ تأسیس شد، موزه روباز خود را افتتاح کرد. اسکانسن نمونه‌ای برای موزه‌های روباز دیگر در اسکاندیناوی و بعدها در سایر نقاط جهان بود.اسکانسن در اصل بخشی از موزه نوردیک بود، اما در سال ۱۹۶۳ یک سازمان مستقل شد. اشیاء درون ساختمان‌های اسکانسن هنوز متعلق به موزه نوردیک هستند.

می گوی محال ز آنکه خفته باشد به محال و هزل معذور

ناسزایان را ستودن بیکران از بهر طمع گسترانیدی به جد و هزل طومار سخن

وگر هزل خواهی سبک روح باشم نباشد ز من بر تو بیم گرانی

چرا با هزل و مستی بگذرانی زندگانی را چرا مستی کنی و هوشیارانرا بخندانی

چرا بهزل و بجد از تو چیز درنخوهم دهم بشاهد و شمع و شراب و نغمه عود

به جدّ این همه سوگند و هزل او، صدرا وگرنه هستم از انعام شاملت بیزار

قوله: «رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَیْنَهُما» دارنده آسمان و زمین و عرش و فرش و بر و بحر اوست، غالب بر همه امر او، نافذ بر همه مشیت او، جهان و جهانیان همه رهی و چاکر او، هفت آسمان و هفت زمین و هر چه در آن همه ملک و ملک او، پادشاهی که ملکش را عزل نیست، عزّش را ذلّ نیست، جدّش را هزل نیست، حکمش را رد نیست، و از وی بدّ نیست.

و گروهی گفتند: «سماع آلت حضور است؛ از آن‌چه محبت کلیت خواهد، تا کلِّ محب به محبوب مستغرق نشود وی اندر محبت ناقص بود. پس چنان‌که دل را اندر محل وصل نصیب محبت است و سر را مشاهدت و روح را وصلت و تن را خدمت، باید تا گوش را نیز نصیبی بود؛ چنان‌که چشم را رؤیت.» سخت نیکو گفت شاعر در محل هزل:

نمانده شوخیم در طبع، کز هزلت کنم خندان؛ نبوده کینه ام با کس، که از هجوش کنم دشمن

هرچه آید بر او چه جد و چه هزل همه گردد بهانه کرمش