هزال

نخست طعنه مرا گفت بس خطا گفتی بجد بکوش ومده عقل را بهزل و هزال

شه به غزال بسته دل من ز هزال خسته‌ دل او ز خیال رسته دل، من ز ملال بسته دم

شیر را در عهد تو بیم هزالست از غزال باز را در عصر تو خوف‌جمامست از حمام

عیدی امروز اگر هست مر آن سائمه راست که چرا و سمن از بعد هزال و عجف است

ز حشمت تو تن عافیت گرفت سمن ز سطوت تو تن درد و غصه یافت هزال

میی چنین و چو خمخانه انجمن در جوش ز بانگ نغمه قوال و خنده هزال

به مویشان همه بینی غبار جای عبیر به جسمشان همه یابی هزال جای سمن

و اذا ترحم بالعباد فکل ذنب مغتفر ویهز اعصان المنی هزالصباعصن الشجر

حکایتی‌ کنمت نی شکایتی‌ که هگرز زبان مطیع نباشد به هزال و هذیانم

نیر برج حیا شد چه هلالی زهزال یا چه آهی که برآید ز درون بیمار