هزار میخ

دو تویی فقرا جامه ایست کز عظمت هزار میخی افلاکش استر یابی

هر شب ز غمت هزار میخیّ مژه برخود بدرد تا بسحر مردم چشم

از خسک تا هزار میخ کری آنکه باشد ز ملک دهقانی

خری که درهمه ایام هر دقیقه به ظلمی برای خویش تراشد هزار میخ ندامت

در درج هزار میخ فلک پایمال محلّ والایت

دلقش هزار میخی چرخ و به جیب چاک باز افکنش ز نور و فراویزش از ظلام

بر طاق نه دو تویی و رسم خشن بمان بر کن هزار میخ که جمله عوایقست

برکش میخ غم ز دل پیش که صبح برکشد این خشن هزار میخ از سر چرخ چنبری

از بهر پاره پیر فلک را به دست صبح دلق هزار میخ ز سر برکشیده‌اند

دلق هزار میخ شب آن من است و من چون روز سر ز صدرهٔ خارا برآورم