هریسه

آن دیگ لب شکستهٔ صابون پزی ز من آن چمچهٔ هریسه و حلوا از آن تو

پدرت ز جنت آمد، ز بلای گندمی دو چو هوای جنتستت، تو هریسه خوار چونی؟

چوپیه و دنبه گدازان شود ز آتش جوع کسی هریسه چو پیش از غروب ننهادست

نواله داشت در بر نان ز هر سوی هریسه داشت در سر خوان زهر سوی

تا نیفتی چو غافلان در راه بهوای هریسه اندر چاه

چو شد کشته دیگی هریسه بپخت برند آتش از هیزم نیم‌سخت

چون هریسه گشته آنجا فرق نیست نیست فرقی کاندر آنجا غرق نیست

درد و جوعی است در دلم صوفی هست طاس هریسه درمانم