هری

در گلستان سعدی آمده‌است: ابوهریره هر روز به خدمت مصطفی صلی الله علیه و آله آمدی؛ رسول خدا گفت: «یا ابوهریره! زُرنی غِبّاً، تَزْدَد حُبّاً: هر روز میا تا محبت زیادت شود».

داد اقبال ملک هفت اقلیم بر جهاندار شهریار قرار

یکی گور آمد بر شهریار ز سر تا به دم پیکرش بُد نگار

شهریار ملک و دین یحیی که دین و ملک را تا بقا باشد مبادا غیر او کس شهریار

کاپرا اصرار ورزید: هری، ولی صدای فوق‌العاده‌ای دارد.

چون شود آشفته در شهری سری شور اندازد میان کشوری

چشم دقت جوهری پیداکنید جز به روزن ذره‌کم دید آفتاب

چشم یک تن روشنی جست ار به بوی پیرهن چشم خلقی ‌گشت روشن زین قبای شهریار

بدو گفت برزو که ای شهریار جهان را تویی شاخ امید بار

نیست شهری که ز آشوب تو غوغائی نیست محفلی نیست که شوری ز هیاهوی تو نیست

گفته می‌شود بانی به تلافی این بی‌مهری و به‌منظور انتقام، پدر خود را به آتش کشیده است اما هیچ منبعی برای این موضوع پیدا نشده‌است.

که باده حرامست بی روی یار چه در بزم درویش و چه شهریار

زان جوان و پیر می رقصند امروز از نشاط کاب ششپیر آمد از بخت جوان شهریار