هرزه درای

زین چنین قاضیان هرزه درای خلق را گوش کن ز بهر خدا

هرزه درای هوس چند توان زیستن لب به ثنایش دهیم بر نفس احسان‌ کنیم

چو خنده هرزه درایی دهان دریده که دید؟ نه شرط عقل بود، زو کناره نگزیدن!

در کاروان ما جرس قال و قیل نیست راه سخن به هرزه درایان نمی دهیم

می کند گوش گران هرزه درایان را لال چشم بستن ز جهان، دیده بینای خوشی است

تا پنبه اش به لب نگذارند چون جرس بی مغز ترک هرزه درایی نمی کند

به نی راز مگشا که آن سست رای گشاده دهانست و هرزه درای

صاحب دردی اگر به دادت نرسد عمری به عبث هرزه درایی کردی

بیدل نفست خون مکن از هرزه درایی چون جاده درین دشت فکندیم عنان را

بربند به نرمی دهن هرزه درایان از پنبه توان کرد زبان بند جرس را