هرا

هِرا (Hera)
(در یونانی، به معنای بانو) در اساطیر یونان، ایزدبانوی زنان و ازدواج، معادل یونو در اساطیر روم؛ خواهر و همسر زئوسو مادر هفایستوس، خدای آتش و صنایع فلزی، نیز مادر آرِس، خدای جنگ و هبه، ساقی اصلی خدایان. طاووس برایش مقدس بود و نقطه های چشم مانندِ دمِ طاووس همان صد چشم خادمش آرگوس بودند که چون ایو، معشوقۀ زئوس، را پاییده بودند، به دستور هرا از سر او جدا شدند.داستان. کرونوس و رئا، پدر و مادر هرا، از تیتان ها بودند؛ پدرش او و برادرانش، پوسیدون و پلوتو، و خواهرانش، هستیا و دمتر، را هنگام تولدشان بلعیده بود، اما زئوس که از مهلکه جان به در برده بود، هِرا را نجات داد. زئوس که خود را به صورت فاخته درآورده بود، از هرا، که میلی به او نداشت، خواستگاری کرد؛ گایا، مادر زمین، سیب های زرین جاودانگی را که بعدها هسپریدها از آن ها مراقبت می کردند، در روز عروسی به او تقدیم کرد. به روایت هومر، هرا حسود و نزاع طلب بود و خشمش غالباً برای خدایان و آدمیان فاجعه به بار می آورد؛ او معشوقه های زئوس و فرزندانشان را آزار می داد، به ویژه هرکول را که در کودکی با مار به او حمله کرده بود. هرکول از آن پس نیز در سراسر عمر خود از آزارهای هرا در امان نماند؛ همچنین سِمِله را با نیرنگ از پای درآورد؛ هرا فرزند، دیونوسوس/دیونیز، خدای شراب، را نیز به جنون مبتلا کرد. هرا پس از آن که پاریس، آفرودیت را به منزلۀ زیباترین الهه برگزید، از یونانیان در جنگ تروا حمایت کرد.
پرستش. هرا در دوران پیش از تمدن یونان، ایزدبانوی اصلی مردم آرگوس در بخش جنوبی یونان بود و احتمالاً در ابتدا آیین های او را در مقام تجسمی از باروری زمین گرامی داشتند. یونانیان نیز احتمالاً او را خدایی مقتدر می انگاشتند و ازدواج او با زئوس، خدای خدایشان، را مایۀ افتخار می دانستند. گفته اند که خصلت انتقام جویی او احتمالاً از تعارض پرستش او و پرستش زئوس در مراحل بعد ناشی شده است. پرستشگاه اصلی اش، جایگاه هرایوم، که معبد و محراب او بود، در آرگوس قرار داشت، اما آیین او در ساموس و سایر نقاط یونان پیروانی یافت.