هجری

هم سیر کنان به کوی هجریم هم ساکن خلوت وصالیم

هجری که بود مراد محبوب از وصل هزار بار خوشتر

هجری که بود مرا دلبر وصل است و ز وصل نیز خوشتر

دردِ عشقی کشیده‌ام که مَپُرس زهرِ هجری چشیده‌ام که مَپُرس

و انت یا عین اهجری طیب الکری عند الصّباح یحمد القوم السّری‌

این بستر خستگی که انداخته‌ام بروی ز تب هجری تو بگداخته‌ام

آنکه آسان شمرد این همه خون خوردن ما دور از آن روی مگر شربت هجری نچشید

از عمر به تنگم چو خلافت ز . . . عمرم شب هجریست که ناید به سحر

جان را ز بیم هجر بجانان سپرده ام هجری میانه من و جانان نمانده است

گرچه در هجریم از یاد رخش دم به دم سیر گلستان کرده‌ایم