هجران

چند بیمم دهی از محنت محشر زاهد به خدا روز قیامت شب هجران من است

غم ملامت دشمن، ز هر غمی بترست مرا ملامت هجران دوست، پیدا نیست

* با ذوالفنون - روز هجران - ۱۱ اسفند ۵۷

* با شهریار صالح و مرتضی اعیان - غم هجران

گه آنست که جان خو ز بدن باز کند که میان من و جان وقت غم هجرانست

چه شبست یارب امشب که خروس صبح لالست که مرا ز درد هجرانش ز جان خود ملالست

کیست باشد در شب هجران انیس و همدمش؟! جز خیال لیلی در مجنون دگر غمخوار نیست!

در سر صبر و شکیبایی شدم تا کی از هجران که سودایی شدم

همچو من یاری به هجران سوخته دیده اندر راه جانان دوخته

مرا خود دل از عاشقی خسته بود به هجران جانان در و بسته بود

از روستاهای هم‌جوار می‌توان به هجران‌دوست، علی‌آباد، اسکلو، مکیندی و کلشلو اشاره کرد.

در شب هجران غمت با روی خویش می فشانم در سحر پروین همه

نوش داروی وصالش چو ندیدم ای دل هیچ دانی که شراب شب هجران تلخست