هبال

جائی است جهان تو که آنجا شهبال عقاب ظن بسوزد

چشم‌پوشیدن جهان را زیرِ بال‌آوردن است شاهبازِ معرفت را شاهبال این است و بس

جود و کرم دو طایر زرین بود که هست آن شاهبال ماهش و این شهپر آفتاب

تا شاه باز چترش ، بگرفت ملک سنجر بر کند نسر گردون ، شهبال صیت طغرل

بادی از جنبش شهبال تو می‌باید و بس که شود در صف هیجا سپه آشوب ذباب

ناگه ازین دام گه پرخطر یافت به شهبال توجه نجات

جانستان رمح تو بود شهبال سرفشان تیغ تو بود شهپر

گیسوی تو شهبال همای نبوی دان بوینده چو مشک تبت و تنکت تمغاج

طایر روحش به شهبال توجه ناگهان در هوای آن جهان زین آشیان برداشت ظل