هان

سیاهان چو شب رومیان چون چراغ کم و بیش چون زاغ و چون چشم زاغ

ز آفتاب جهانتاب عشق گرم شدیم فراغتیم ز عالم، چه جای رد و قبول؟

نه از من پسندد جهان‌آفرین نه شاه و نه گردان ایران زمین

ناگهان حرفی به ایما و اشارت گفته شد کز تکلم ساخت جن و انس را کوته‌زبان

وقت است که از وادی عقلم برهانند از شهر تسلی به بیابان شده‌ای چند

ماندم دهان باز ز تعظیم آن جمال هر لحظه بر زبان و دل الله اکبرست

نمی گردد زبان جرأت من، ورنه می گفتم که جای بوسه پر خالی است در کنج دهان تو!

گهر از رایت شاهان عجم برچیدند به عوض خامه گنجینه فشانم دادند

پُر ز گُه کردمی دهانش ، اگر ببرد کس به بصره خرما را

ساز از پی خواب او بهانه گوی از من بی دل این فسانه