هابیل

کشته شد هابیل من ای داد داد کشتی نوحم به گرداب اوفتاد

نه چو قابیل تشنه شد به جفا داد هابیل پوستین به فنا

این چنین کرد بعد ازو قابیل که حسد برگماشت بر هابیل

عدوت باد چو هاروت و دوست چون زهره ولیت باد چو هابیل و خصم چون قابیل

جرعه‌ای هم ز آن قدح هابیل خورد ز آن سبب خون دل قابیل خورد

که پسر بود دو مر آدم را مه قابیل و کهترش هابیل

هابیل رضا بداد و پیغام خدای را گردن نهاد، و قابیل خشم گرفت، و فرمان نبرد، و گفت: این آدم میکند نه خدای میفرماید، و من خواهر خود بزنی بهابیل ندهم، که خواهر من نیکوتر است، و کانت اجمل بنات آدم. من او را خود بزنی کنم، و من بدو سزاترم، که ولادت ما در بهشت بوده، و ولادت ایشان در زمین، و مرا و خواهرم را بر ایشان فضل و شرف است، و بدان رضا ندهم که بوی دهند. آدم گفت: حلال نیست که تو وی را بزنی کنی. خواهر هابیل ترا حلال است، و فرموده خدای است. جواب داد که: این رای تو است نه فرموده خدای، و من نشنوم، و فرمان نبرم.

اول فتنه ای که ملک بهشت آدم را در سر آن شد بتدبیر حوا بود که دانه بدید و دام ندید و عاقبت و لا تقر با در نیافت و اول قتیل در عالم کون هابیل بود که در راه این قال و قیل فرو شد

آتش سودای این سر شد دلیل سوی قربانگه به هابیل قتیل