نیم رخ

چه جفاها که کشیدیم به شبهای فراق تا که یکبار، ببینیم رخ صبح وصال

گر بیابیم دلی، بر سر کویت یابیم ور ببینیم رخی، در دل بینا بینیم

بامیدی که ببینیم رخت در دم مرگ روزگاریست که در راه اجل منتظریم

ز لطف خواجه اگر نیم رخصتی یابد به باغبانی اید ز خلد رضوانت

بیرون کنیم رخت گل آلود جسم را سر پا برهنه بر فلک آبگون رویم

سیر ببینیم رخ همدگر ناشده ما از رخ و از تن جدا

تا نستانیم رخصت از پروانه در خانه خود چراغ روشن نکنیم

یار را گفتم بدیدم نیم رخسارت به خواب گفت خواب نیمهٔ ماه است و بی تعبیر نیست

هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب وانغالیه گون سنبل پرتاب شهاب