نیم ته

دود چراغ بود غبار بنای یأس بر سر چه افکنیم ته پا نمانده‌ایم

هشیار نیم تهمتش از من بردار دیوانه زنجیر توام بر من نه

چون نی درون سینه گره بست درد دل پیش که دل کنیم تهی هم نفس نماند