نگون بخت

سوار نگون بخت بی راهرو پیاده برد ز او به رفتن گرو

چون ستون مرد راست یک لختست هر که کجبار شد نگون بخت است

اونینچون سرنگون بخت سیاهم تک مشوش دور که اول یوزین اوزاق توشمیش سر زلف پریشانی

فغان که همچو قلم نیست از نگون بختی به غیر روسیهی حاصل از سجود مرا

خصمش چو زلف تیرهٔ من باد سرنگون بختش چو سرو قامت من باد سرفراز

نگون بخت را زنده بر دار کن وزو نیز با من مگردان سخن

چو روز دیگر آمد شاه بر تخت بدرگاه آمد آن پیر نگون بخت

خام نگون بخت برآید به تخت گر برود در سخنش نام خام

کلیم از نگون بختی خود چه نالی ببین ناله ات را بکیوان رسیده

که این مدبر اندر پی ما چراست؟ نگون بخت جاهل چه در خورد ماست؟