نگاتیو

بالدو به خاطر تلاش‌هایش در عکاسی در سراسر فرانسه شناخته شده بود. یکی از بزرگترین وظایف او مستندسازی ساخت موزه لوور بود. او از نگاتیوهای کاغذی مرطوب و خشک به اندازه ۱۰×۱۴ اینچ استفاده کرد.

لنز نرمال به لنزهایی گفته می‌شود که فاصله کانونی آن‌ها ۳۵ تا ۷۰ میلی‌متر یا تقریباً به اندازهٔ عرض سطح حساس عکاسی (نگاتیو یا سنسور) باشد. اما اصولاً لنز نرمال مترادف با ۵۰ میلی‌متر است. تصویری که لنز نرمال ایجاد می‌کند، تقریباً همان چیزی است که چشم انسان می‌بیند، بنابراین از این جنبه هم تصویر آن نرمال است.

استفاده عمده از دستگاه استروبسکوپ و تکنیک استروبسکوپی در عکاسی و تهیه عکس‌های هنری است که مراحل مختلف یک تغییر را بر روی یک نگاتیو ثبت می‌کند.

لنز سوپر واید به لنزهایی گفته می‌شود که فاصله کانونی آن‌ها از عرض سطح حساس عکاسی (نگاتیو یا سنسور) کوتاه‌تر باشد. از این نوع لنز جهت عکاسی منظره و عکاسی معماری استفاده می‌شود.

در این نوع معمولن بیش از ۵ مفصل در مدت ۶ ماه درگیر هستند. این نوع خود دو حالت دارد حالت سرونگاتیو که پاسخ درمانی خوبی دارد و حالت سروپوزیتیو با پاسخ درمانی ضعیف. در ۵۰ درصد موارد این بیماری پیشرونده است. بیشترین مفاصل درگیر، شامل مفاصل کوچک دست و پا هستند.

آثار آنها بارها توسط گروه‌های دیگر اجرای مجدد شده‌است که از میان آنها می‌توان میوز، کلدپلی، آزی آزبورن و تایپ او نگاتیو را نام برد.

در اواخر دهه ۱۸۴۰، آگوادو عکاسی را از عکاس پیشگام فرانسوی گوستاو لو گری فرا گرفت. از استودیوی او در میدان واندوم، او ابتدا با داگرئوتایپ کار می‌کرد، اما در اوایل دهه ۱۸۵۰، در حال آزمایش با سایر فرآیندهای عکاسی، یعنی کاغذ نگاتیو و کلودیون روی شیشه بود. در سال ۱۸۵۴، او و ادوارد دلسرت روش چاپ کارتن را به عنوان راهی برای افزودن پرتره به کارت‌های ویزیت توسعه دادند (این فرایند توسط یوژن دیسدری در اواخر همان سال به ثبت رسید). مانند لو گری، آگوادو به تعدادی از دوستان خود، از جمله کامیل سیلوی، عکاسی را آموزش داد.

در گذشته عکس‌ها با فیلم رنگی نگاتیو گرفته می‌شدند. از بین عکس‌های گرفته شده بهترین‌ها چاپ و روی سطح بلندی قرار گرفته و از آن‌ها به وسیله دوربین ویدئویی فیلم گرفته و سپس این فیلم ویرایش می‌شود.