نکویی

خوی تو چو رخسار نکوی تو نکوست بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

نکویی با پیمبر بی عدد کرد بسی در ساعة العسرش مدد کرد

نام یوسف داشت، که بود از شما در نکویی گوی بر بود از شما

تو نیک باش و، مکن فخر بر نکویی خویشان گهر بها نفزاید، بآب گوهر دیگر

نه که منشور نکویی تو بی طغرا بود رفتی از غالیه طغرا و نشان آوردی

جفا و جور تو بر من همه نکو باشد بلی به غیر نکویی نیاید از نیکو

تویی ختم نکویان و ز لعلت نکویی خاتم خود را نگین کرد

یاران رفته را به نکویی کنند یاد گر عمر زود می گذرد دلگران مباش

جزای نکویی بود هم نکو چنان چون جزای بدی هم بدی

ز من هیچ از نکویی بازنگرفت ولی باوی دل من ساز نگرفت