نکوهش

سبب اول آن که بگفتیم که آدمی کمال خود را دوست دارد و نقصان خود را دشمن و ثنا دلیل کمال کند و باشد که اندر کمال خود به شک باشد و لذت وی تمام نبود. چون از کسی بشنود یقین گردد تا بدان میل و آرام گیرد و آن لذت وی تمام شود که چون از خویشتن به وی کمال یافت اثر ربوبیت اندر خویشتن بدید و ربوبیت محبوب است به طبع، و چون مذمت شنود آگاهی از نقصان خود بیابد و بدین سبب رنجور شود، پس اگر ثنا و نکوهش از کس شنود که دانا بود و گزاف گو نباشد چون استاد منصف عالم، لاجرم آگاهی بیش یابد از رنج و راحت و چون بی بصیرت گوید آن لذت نباشد که یقین به قول وی حاصل نشود.

ز دیو دژآگه پژوهش گرفت جهان‌پهلوان را نکوهش گرفت

به گفتار ویران شد این پاک جای نکوهش ز من دور و ترس از خدای

او مهاجرت به ایالات متحده آمریکا را «قلب مشکلات» آمریکا می‌داند. از دید او، عامل مشکلات، نه تنها مهاجران غیرقانونی که مهاجران قانونی نیز هستند. او در نکوهش مهاجرت گفته:

کرد چون دانا حکیم نیکخواه شهوت زن را نکوهش پیش شاه

زرنج تن او پژوهش گرفت ورا پیر دانا نکوهش گرفت

بسی نکوهش خود می‌کنم که بیهوده برین گروه چرا راز خویش بگشادم

بزرگان چه گویند بر انجمن همه بازگردد نکوهش به من

بابیت بعدتر چهار بار به صورت جداگانه از کلیسا اخراج شد- در سال‌های ۱۸۳۹، ۱۸۴۱، ۱۸۴۳ و ۱۸۵۱- اما هر بار مدت کوتاهی پس از آن دوباره به عضویت درمی‌آمد. در سال ۱۸۴۱ بابیت به‌خاطر نکوهش جوزف اسمیت و بیان این اظهارات مورد توجه قرار گرفت: «او مشتاق است تا حرف خود را به کرسی بنشاند… و گوساله‌ای طلایی برای طرفداران من بسازد تا آن را عبادت کنند». بابیت قدیسان آخرالزمان را تشویق می‌کرد تا در مقر کلیسای قدیمی کیرتلند مستقر شوند و همان‌جا بمانند؛ چراکه وی در آنجا سهامدار اصلی بود. از آن سو، اسمیت قدیس‌ها را به نقل مکان به نائوو که به عنوان محل تجمع جدید تعیین شده بود، تشویق می‌کرد.

سوابق اولیه در مورد آگوستینا نشان‌گر آن است که او زنی به شدت میهن پرست و یا پارسا نبود، بلکه یک دختر معمولی بود که برای جنگیدن انگیزه داشت. در آداب و رسوم آن زمان، انجام وظایف «مردانه» توسط زنان تابو و مورد نکوهش بود. با این حال، از آنجایی که پادشاه اسپانیا زندانی در فرانسه، برگزیده خداوند دانسته می‌شد، کلیسا نبرد علیه اسیرکنندگان را وظیفه تمام اسپانیایی‌ها اعلام کرد.

مه ما ز مه‌رو پژوهش گرفت غلامی مر او را نکوهش گرفت

وَ لا أَقُولُ لَکُمْ عِنْدِی خَزائِنُ اللَّهِ و نمی‌گویم شما را که نزدیک من خزائن اللَّه است، وَ لا أَعْلَمُ الْغَیْبَ و نمیگویم که من نیامده و پوشیده دانم، وَ لا أَقُولُ إِنِّی مَلَکٌ و نمیگویم که من فرشته‌ام، وَ لا أَقُولُ لِلَّذِینَ تَزْدَرِی أَعْیُنُکُمْ و نمی‌گویم ایشان را که بخواری و سستی و نکوهش فرا می‌نگرد چشمهای شما فرا ایشان، لَنْ یُؤْتِیَهُمُ اللَّهُ خَیْراً که اللَّه ایشان را نیکی نداد، اللَّهُ أَعْلَمُ بِما فِی أَنْفُسِهِمْ اللَّه داناتر است که در نفسهای ایشان چیست، إِنِّی إِذاً لَمِنَ الظَّالِمِینَ (۳۱) آن گه من از ستمکاران باشم.

بیامد چنانچون برادر پَسَت نکوهش کند زین همی هرکست