نکهت

برده دل از نکهت شم شیر را بر سر شیران زده شمشیر را

نشوم از تو جدا، همچو گل از نکهت خود گر درآرد مدد بخت درآغوش منت

ای صبا! نکهتی از شیراز بیار عرض حالی ببر و، راز دلی باز بیار

به ظرف غنچه دشوار است بودن نکهت ‌گل را نمی‌گنجد نفس در سینهٔ من بسکه دلتنگم

دادی به باد، طره عنبر سرشت را کردی کساد، نکهت باغ بهشت را

چو نام او شنود بدسگال جان سپرد که هست نکهت گل باعث هلاک جعل

نکهت عشق از گلستان جهان هرگز مبوی زان که این گل ای سعیدا از نهال دیگر است

دماغ نکهت گل نیست ما خموشان را به عندلیب بگویید این چه فریاد است

در گریبان صبا مشتی عرق گردیده است نکهت پیراهن یوسف ز شرم بوی او

می کند دیدهٔ ذرات جهان را روشن نکهت پیرهن یوسف کنعانی ما