نکاشته

با اینهمه بدانه رزقم چو بنگری بینی هنوز برزگر آنرا نکاشته

بخوشه چینی ام از خرمن کرم بنواز که من نکاشته ام تخم و گر بکارم هیچ

از استاد ابوعلی شنیدم که گفت درخت خودرُست که کسی او را نکاشته باشد برگ آرد ولیکن بار نیارد، مرید نیز همچنین باشد چون او را استاد نبوده باشد ازو هیچ چیز نیاید.

سعادتی که نباشد طمع مکن سعدی که چون نکاشته باشند مشکل است درود

که خورد بر ز تو که تو هرگز تخم پیوند کس نکاشته‌ای