نک

منم که برنکنم از آستان یار سرم اگر به سنگ بکوبند هم چو مار سرم

(چپ به راست) هایدماری استفانیشین-پایپر، کریستفور فرگوسن، جوزف آر تنر، دنیل سی بربنک، برنت دبلیو جت جونیور، استیو مک‌لین

بیامد یکی پیر کافور موی که خود عمرو بودی نکو نام اوی

گر اهل مقامند بگو بر چه مقیمند ور زانک مقیمند بگو در چه مقامند

از خون دل بیاد تو پیمانه می‌کشم نبود به پای بوس توام چونکه دسترس

بیاد آر که جز معصیت نکردی هیچ شماره گنه خویشتن معین کن

هر که‌را ذوقِ نکونامی بود خاص مشمار که او عامی بود

چو دید قهر تو زین پس معالجت نکند چنین زدند مثل کاخر الدّوا الکیّ

ز آنکه هرگز بجهد نتوان کرد از کلاغ سیاه باز سفید

خواجه عجب نیست اینک من بدوم پیش صید طرفه که بر گرد من کرد شکارم طواف

هرگز نکردی از لب خود کام من روا ای بی وفا به شرع وفا کی رواست این