نژندی

وز نژندی به چشم بدخواهت اشهب روزگار ادهم باد

کجا من نیز همچون تو نژندم نژندی خویشتن را کی پسندم

مبادا تنت را گزندی رسد وز آن بر دل من نژندی رسد

درستی و هم دردمندی بود گهی خوشی و گه نژندی بود

کشیده همه دست بر آسمان تن اندر نژندی، دل اندر غمان

از نژندی خصم او را جایگه تحت الثری از بلندی قدر او فوق سماوات العلاست

که برساز کآمد گه رفتنت سرآمد نژندی و ناخفتنت

دانم که بدین دم نژندی داری اثری ز دردمندی

هم صحبت مرغ صبح خوان باش تا چند نژندی و حزینی

در ره مصطفی نژندی نیست برتر از قدر او بلندی نیست