نژند

چنین گفت کان کو ز کار بزرگ بیفتد بماند نژند وسترگ

ای تن چه ضعیفی و چه نژندی ای شب چه سیاهی و چه درازی

به زنجیر بسته دو دستش به بند به مسمار آهنگران نژند

سال و مه از حسرت نادیدن دیدار تو بود جان من نژند و بود جسم من فکار

چنین بود تا بود چرخ بلند به انده چه داری دلت را نژند

دو زانو کشیدش به خاک نژند برو چیره شد پهلوان بلند

اگر تا ستاره برآرد بلند سپارد هم آخر به خاک نژند

مرا این نژندی ز اسکندرست کجا شاد با تاج و با افسرست

بیامد به خاور چو شیر نژند رهانید ما را ز خم کمند

او چو سرپوش نمود از زبر طشت بلند سر پرخون پدر دید و بیفتاد نژند