نومیدی

بعد نومیدی و آه ناشکفت اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت

بس که دارد گریه بر نومیدی نخجیر من جای تخم اشک می‌ریزد گره از چشم دام

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

فصیحی شاهد نومیدی ما حریف صبر را در بر نگنجد

من و نومیدی جاوید به هم بنشینیم دو سه روزی به مراد دل غم بنشینیم

ببر اومید دل چون من بریدم ز نومیدی به آسانی رسیدم

چون مرغ سحر آیه ی نومیدی خواند شرمنده شدم من از دل و دل از من

فزون از داغ نومیدی بلایی نیست عاشق را مبادا کین بلا پیش من امیدوار آید

گفتند: بگوییم دو چیز. یکی خرسندی بدانچه در دست است؛ دوم نومیدی از آنچه در دست مردم است.

سر و برگ املها می‌کشد آخر به نومیدی تو طوماری که انشا کرده‌ای پیچیدنی دارد