نوشاد

این جای به خلخ کند آن جای به نوشاد کان جا نبود هم سر و هم تای فرامرز

و اندر ترکستان دیدم به شهری به سرحد اسلام که آتش اندر کوهی افتاده بود و می‌سوخت و از سنگ‌های آن نوشادر بیرون می‌جوشید و اندر آن آتش موشی بود که چون از آتش بیرون آمدی هلاک شدی.

بوستان چون لعبت نوشاد گشت از خرمی بلبل ناشاد شد زان لعبت نوشاد شاد

در زمان‌های قدیم عدّه‌ای خود را به قلهٔ دماوند رسانیده بودند. ناصر خسرو در سفرنامه‌اش نوشته‌است که گویند بر سر دماوند چاهی است که نوشادر و کبریت (گوگرد) از آن گیرند. صاحب آثار البلاد و اخبار العباد با نقل قولی دست دوم می‌گوید که عدّه‌ای از اهالی آن نواحی می‌گفته‌اند که در طی پنج روز و پنج شب به قلهٔ دماوند رسیده‌اند و قلهٔ آن را مسطح با مساحت صد جریب یافته‌اند گرچه از دور به مخروط می‌ماند.

هر زمان شادی نوست مرا زان رخ همچو صورت نوشاد

در آن بزم نوشاد شاه آمدند چو خورشید در بزمگاه آمدند

ای خوشا آن نوبهار خرم نوشاد بلخ خاصه اکنون کز در بلخ اندرون آمد بهار

دگر باره زبان از بند بگشاد سخنها گفت همچون نقش نوشاد

به نوشاد گفت ای شه بافرین کجا باشد آن کرگدن در زمین

باغ پژمرده ما از اثر مقدم وی خوبتر از چمن خلخ و نوشاد آمد

فرود آمد از باره نوشاد چست ستایش کنان رخ به خوناب شست