نوردن

ز قفس دری گشادن به فضای گلستانی ره آسمان نوردن به ستاره راز کردن

وزان آب دیوانه گردند خلق بساط خرد درنوردند خلق

چو میبینم که راه حق نوردند ز دوزخ ذرّهٔ اینجا نترسند

آن روز قبه اخضر فرو گشایند و بساط اغبر در نوردند و عقد پروین تباه کنند، چهره ماه و خورشید سیاه کنند. اختران را از فلک فرو ریزند. سما را بر سمک زنند. زمین را بجنبانند.

ابومحمّدِ جُرَیْری گوید اندر نزدیک جنید بودم بوقت نزع، روز آدینه و روز نوروز بود و وی قرآن همی خواند و قرآن ختم کرد گفتم اندرین حال یا اباالقاسم گفت اولیتر از من باین کیست و هم اکنون صحیفۀ من اندر نوردند.

منزهی و درآمیختن عجب صفتی است دریغ پرده اسرار درنوردندی

ماند به ساعتی ز یکی روز خشم تو آن روز کآسمان بنوردند همچو طی

اول آنست که رندان ز جهان دامن خویش در نوردند ولی دامن یاری گیرند

بحمل زاد تقوی ره نوردند مقام قلب را واصل نگردند

دست افشان پای کوبان با دلال سوی آتش ره نوردند با عجال