نورافشان

در دود غم بگشا طرب روزی نما از عین شب روزی غریب و بوالعجب ای صبح نورافشان ما

چونک نورافشان کنی در گاه‌ِ بخشش روح را خود چه پا دارد در آن دم رونق اعمال‌ها

نورافشان جمله از نور منست راه کلّی هم ز نورم روشنست

قطره ای خود را سوی قلزم کشید ذره ای تا مهر نورافشان رسید

نباشد پیش روشندل فروغی اهل دعوی را فتد شمع از زبان، چون مهر نورافشان برون آید

ازین کز تاب حسن نورافشان شده منظور عالم این چراغان،

پرتو خورشید نورافشان ز توست آب و رنگ چهره ی خوبان ز توست

بلی شکسته خود را کند هلال درست ز پرتو نظر آفتاب نورافشان

سیارهٔ زهره بسیار درخشان‌تر از ستاره‌های حقیقی آسمان بوده، چشمک نمی‌زند بلکه با نوری ثابت و نقره‌فام نورافشانی می‌کند.

گر نبودی کور دیدی جان او جان ظلمت سوز نورافشان او

پنجه و منقار نورافشان او پرده شب را نماید تار و مار