نوبی

می‌دمید از دهان دوده سرشت دیو در روی نوبیان انگِشت

مر این شهرها را که کردیم یاد همی داد هرگاه نوبی به باد

و از ایشان بود ابوالفیض ذاالنون المصری نام او ثوبان بن ابراهیم و گویند فیض بن ابراهیم و پدرش نوبی بود. و وفات او اندر سنۀ خمس و اربعین و ماء تین بود و یگانۀ زمان خویش بود اندر زبان این طائفه و علم ایشان و بورع و حال و ادب، او را غمز کردند بمتوکّل امیرالمؤمنین او را از مصر بیاورد و چون اندر نزدیک وی شد پندش داد متوکّل بگریست و او را عزیز و مکرّم بازگردانید. و متوکّل چنان بود کی اهل ورع را پیش او یاد کردندی بگریستی و گفتی چون اهل ورع را یاد کنید بشتابید بیاد کرد ذاالنّون. و ذاالنّون مردی نحیف بود سرخ روی و سپید ریش نبود.

بدین سان همی بود تا سالیان ز نوبی چو بسیار گشت آن زیان

گنه کارم تو غفارالذنوبی همه عیبم تو ستارالعیوبی

نهانی سپاهی برفت و بدید از آن بهتر آمد که نوبی شنید