نهیب

گر بر فلک کشی چو شه نیمروز تیغ در لرزه اوفتد ز نهیب استخوان چرخ

از نهیب این چنین سد کوست فتح الباب فتح سد باب الباب لرزان شد به زلزال فنا

گرگ و میش و شیر و آهو چار ضد از نهیب قهرمان آمیخته

و یا آن کسی کز فراز و نشیب تن خویشتن بفکند از نهیب

کرده‌اند از نهیب این دو گواه همه عالم ببندگیت اقرار

امّید روز وصل دل خلق می‌دهد ورنه فراق خون بچکانیدی از نهیب

وَ إِذا تَوَلَّی و چون از پیش تو برگردد سَعی‌ فِی الْأَرْضِ در زمین بنهیب بد برود لِیُفْسِدَ فِیها تا تباهی کند در آن، وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ و تباه کند کشته و جانور وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ (۲۰۵) خدای تباهی دوست ندارد.

باختر در لرزه افتاد از نهیب گرچه او لشکر سوی خاور کشید

دره گز کز نهیب ظلم‌، شد زار درو کار کشاورز و کدیور

ازان آگهی مرد شد در نهیب بیامد ازان شهر دل با شکیب