نهمار

خدایگانا برهانِ حق بدست تو بود اگر چه باطل یک چند چیره شد نهمار

بسته نتواند بلاشک کار کرد کار اینجا بایدت نهمار کرد

از پس نهمار تا چه گفت معزی هر که کند قصد تخت و بخت تو نهمار

تولا کردای نهمار بر افلاک و بر گردن ز خود برخیز یک چندی اگر مرد تولایی

رونده چرخا نهمار گشتم از تو ستوه یکی بترس‌که داد دل از تو بستانم

حاسدان تو که شان عمر کم و حسرت بیش گرچه نهمار جهان دیده و کشور گیرند

کیست آن قادر، که از نهماری قدرت کند، خار را گل، خاره را گوهر، گیا را پرنیان؟

زچشم پرگهر خویش روی تر دارم که خوشتر آمد نهمار چون شود تر زر

اذْهَبْ إِلی‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغی‌ (۱۷) شو به فرعون شو که او سر کشید نهمار.

بوعثمان حیری را یکی به دعوت خواند تا وی را بیازماید. چون به در خانه ای رسید اندر نگذاشت و گفت چیزی نمانده است. او برفت. چون پاره ای راه بشد از عقب برفت و وی را بخواند و باز براند. و چند بار همچنین همی کرد و وی را چون همی خواند باز می آمد. و چون همی راند باز همی شد. گفت، «نهمار، نیکو جوانمردی». گفت، « این که از من دیدی خلق سگی است. چون بخوانند بیاید و چون برانند برود. این را چقدر بود؟ » و یک روز خاکستر بر سر وی بریختند از بامی. جامه را پاک کرد و شکر کرد. گفتند، « چرا شکر کردی؟ » گفت، « کسی که مستحق آتش بود و با وی به خاکستر صلح کنند، جای شکر بود ».