نهاری

ز لشکر بسی زینهاری شدند به نزدیک خاقان به زاری شدند

ملک وزیر دیگر را پرسید که: تو چه می‌گویی؟ گفت: من در کشتن او اشارتی نتوانم کرد، که دشمن مستضعف بی عدد و عدت اهل بر و رحمت باشد، و عاقلان دست گرفتن چنین کس به انگشت پای جویند و مکارم اوصاف خود را باظهار عفو و احسان فراجهانیان نمایند. و زینهاری هراسان را امان باید داد. که اهلیت آن او را ثابت و متعین باشد. و بعضی کارها مردم را بردشمن مهربان کند، چنانکه زن بازارگان را دزد برشوی مشفق و لرزان گردانید، اگرچه آن غرض نداشت. ملک پرسید: چگونه؟

بخشای ز لطف بر عراقی کو ماند کنون و زینهاری

آخوند دَرویزه نَنگَنهاری از فارسی‌نویسان افغانستان بود که در موضوعات دینی تألیف می‌کرد.

چه آتش کرده ساقی در ایاغم که مرهم، گشته زنهاری ز داغم

با خیال زلف و رویش روزگاری افسرا، ما و دل در هر نفس لیل و نهاری داشتیم

گوسفندی بپز از بهر نهاری، زنهار صوفی دلشده را بار دگر مهمان کن

دو گرده دارد و یک بره مطبخی چو به پیش چرا روم به نهاری برش، چو، کم دارد

کیخسرو، چون فراسیاب است زنهاری تیغ ابروانت

هم از بست وگشاد چشم دریاب که اجزای جهان لیل و نهاری‌ست

بود برآتش و آبش گذر چو اندیشه کسی که در کنف جاه تست زنهاری