نمیم

گر جان برود چه غم فدای او آخر غم او به ما نمیمٰاند

ما شبیم او روز روشن ما تبیم او عافیت ما نمیم او بحر عمان ما غمیم او غمگسار

خاک نمیم‌، ما را،‌کی فکر عجز و جاه است گرد شکستهٔ ما بر فرق ماکلاه است

آغشته به خاک و خون شهیدان را کوی تو ز کربلا نمیماند

نمیمیرد کسی از قرب این ذات ولیکن میشود مر محو ذرّات

چند گریزی ای قمر هر طرفی ز کوی من صید توایم و ملک تو گر صنمیم وگر شمن

چون جزا با گنه نمیماند بخشد آنکس که جمله میداند

شبنمیم اما ز فیض شوخ چشمیهای عشق با گل خورشید، مژگان را به مژگان بسته ایم

«سخت‌کوشی جواب میده، رؤیاها به حقیقت تبدیل میشن، زمان‌های بد باقی نمیمونند، اما آدم‌های بد باقی میمونن.»

نه مشک خوانم کلک تو را که خامه تو امین سر کسان است و مشک نافه نمیم

تو ماندی یک شبی شاداب و خرم نمیماند به جز یک لحظه شبنم