نمکین

بر دل ریش چه شیرین نمکی می‌پاشید در حدیث نمکین جنبش آن لعل ملیح

سخن من نمکین است برت می آرم می برم زیره به کرمان به نمکسار نمک

آنکه از دیدن لعل نمکینش جویا نشد از دست در این دایره جز خاتم نیست

حسن نمکینِ سخنم ساخته مجنون لیلیِّ عرب زاده و شیرین عجم را

ز بعد کعبه «نظیری » زیارت ما کن که دلبری نمکین است در مدینه ما

مؤلف این کتاب ابوالقاسم نمکین حسینی و تاریخ نگارش آن ۳ شعبان ۱۰۰۶ است.

آینهٔ حسن و عشق روی برویند شوری بختم از آن لب نمکین است

تا شفقی کرده ای رخ نمکین را گل عرق آلود شرم کرده جبین را

گاه رزم و بزم تو نمکین کوه و جوش بحر موم نزد آتش است و برف پیش آفتاب

چو پسته نمکین را بخنده بگشائی نباتت از لب شکّر فشان فرو ریزد

دختر رز که بود چون زن بی مهر، حرام من به عقد نمکین از چه حلالش نکنم؟