نمکدان

دیده شور ازان کان ملاحت داغ است با نمکزار، نمکدان چه تواند کردن؟

مرهم چه سودای همدمان فیّاض را چون هر نفس زخم دل از یاد لب لعلش نمکدان می‌شود

سخن کف بود بحر پرشور جان را خموشی است مهر نمکدان معنی

صبح دگر شود ز پی خواب غفلتم خالی اگر کنند نمکدان به چشم من

گردی ز نمکدان لعل لب او باشد شوری که به جوش آرد، دریای محبّت را

شور غیرت به نمکدان مسیح افکندن از شکر خنده پنهان سخن می آید

گو سر خودگیر خواب راحت امشب از برم دیده ام را حسن پرشوری نمکدان می کند

اولوس و مناطق اطراف آن، در میانه سده هفتم به دلیل یورش دزدان دریایی عرب به مدیترانه خالی از سکنه شد. اولوس تا اواسط سده پانزدهم متروک ماند تا اینکه ونیزی‌ها در آب‌های کم‌عمق و شور آن نمکدان ساختند. متعاقباً این منطقه ارزش تجاری پیدا کرد و مسکونی شد. این، همراه با تهدید نوظهور ترکان عثمانی، به ویژه پس از سقوط قسطنطنیه در سال ۱۴۵۳، و حملات مداوم دزدان دریایی، ونیزی‌ها را مجبور به استحکام بخشیدن به جزیره کرد.

عشق است به دل شور بیابان قیامت بر داغ نگون کرده نمکدان قیامت

این، چنان زرین نمکدان بربلورین مائده وان، چنانچون در غلاف زر سیمین گوشخار

خط سنگین دل بهای لعل جانان را شکست دیده از حق نمک بست و نمکدان را شکست