نمدپوش

تجرید را ز دست برآید مگر سلیم کآیینه را برون ز نمدپوشی آورد

تو کآهن به ناوک بدوزی و تیر نمدپوش را چون فتادی اسیر؟

جنّتِ در‌بسته سازد مُهرِ خاموشی ترا چهره زرّین می‌کند چون به، نمدپوشی ترا

گه رفت به اصطبل و گهی‌‌ گشت نمدپوش گاهی ز قضا شکوه وگاهی ز قدرکرد

قلندر مشربم یا اهل دنیا رو نمی آرم گهی چون آئینه عریانم و گاهی نمدپوشم

مینای باده آینه گر نیست پس چرا دایم به قلب رند نمدپوش می زند؟

بود ز آیینه جویا روشن این معنی که در عالم صفای سینه نتوان یافتن غیر از نمدپوشی

جوهر شمشیر ظاهر شد ز عریانی سلیم نیستم آیینه، عمرم در نمدپوشی گذشت

گردد دو جهان هیچ چو با هم بنشینند سلطان قلندروش و ابدال نمدپوش

ایمن کنم ز خیره نگاهان رخ تو را آئینه را گرفته نمدپوش کرده ام