نقیب

ندا همی‌رسدم از نقیب حکم ازل که گرد خویش مجو کاین سبب نه زان کون‌ست

وی در سال ۸۴۱ قمری درگذشت و در باغ نقیب علویین کربلا به خاک سپرده شد.

از جمله شاگردان او می‌توان به «پوران شجیعی»، محمد میرنقیبی، محمود تاجبخش و مهدی برکشلی اشاره نمود. او غیر از ویلن و کمانچه، ویولن آلتو نیز می‌نواخت.

سیه پوش شد با نقیب سیاه چنان زخم خورده از آوردگاه

نقیبان برو نعره برداشتند ز هر سو بر آن دیده بگماشتند

یا به او آن چه کرده است نقیب با ادیب معره فرماید

نخل این گلشن ثمر آورد از نامت چو سیب کمترین از خاک‌بوسان سر کویت نقیب

چون از این هنگامه آگه شد فراز آمد ببام با نقیبان گفت تا محکم فرو بستند باب

قوله: قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِی تُجادِلُکَ فِی زَوْجِها. این آیت در شأن خوله فرو آمد، دختر ثعلبة بن مالک الانصاری، و شوهر وی، اوس بن الصامت برادر عبادة بن الصامت الانصاری العقبی النقیب. و شرح قصه مجادله بر قول.

و گفت: ما را عزیمت شیخ ابوالعباس قصاب پدید آمد که نقیب مشایخ بود پیر ابوالفضل وفات کرده بود در قبضی تمام می‌رفتم در راه پیری دیدیم که کشت می‌کرد نام او ابوالحسن خرقانی بود چون مرا بدید گفت: اگر حق تعالی عالم پر ارزن کردی و آنگاه مرغی بیافریدی و سوز این حدیث در سینه‌ی وی نهادی و گفتی تا این مرغ عالم ازین ارزن پاک نکند تو به مقصود نخواهی رسید و درین سوز و درد خواهی بود ای ابوسعید هنوز روزگاری نبود ازین سخن قبض ما برخاست و واقعه حل شد.

نقیب‌زاده در پی برخی واکنش‌ها به اظهارات حسن روحانی، نامه‌ای سرگشاده خطاب به مراجع نوشت.

این سه اثر در اصل به محمدعلی نقیب‌الممالک نسبت داده می‌شوند.

نقیب از پیَش رفت و هر سو دوید که مردی بدین نعت و صورت که دید؟

نقیبان نهادند مهد زرش به پشت هیونان که پیکرش