نقمت

پس آن که از مُعطی به عطا نگرد آن را به جان قبول کند و چون قبول کرد کلفت و مشقت از دل زایل شود، و آن که از عطا به مُعطی نگرد به عطا باز ماند و بتکلف راه رضا رود و اندر تکلف جمله رنج و مشقت بود. و معرفت آنگاه حقیقت بود که بنده مکاشف بود اندر حق معرفت، چون معرفت ورا حبس و حجاب باشد آن معرفت نکرت بود وآن نعمت نقمت و آن عطا غطا.

پس ربّ العالمین باد عاصف گرم بایشان فرو گشاد تا همه بیکدیگر شدند و فراهم پیوستند. آن گه زمین در زیر ایشان همچون سنگ کبریت گشت، و از بالا ابری سیاه بر آمد و آتش فرو بارید و ایشان چنان که ارزیر در آتش فرو گدازد، فرو گداختند نعوذ باللّه من غضبه و درک نقمته.

به نعمت مشو غره منعم که نعمت ثمر در جهان غیر نقمت ندارد

اگر چند او سزای نقمت توست هنوزش چشم سوی رحمت توست

نعمت خان تواش نقمت جان خواهد شد هرکه در خاطرش اندیشهٔ‌کفران‌گذرد

نعمت و نقمت به هم آمیختند محنت و راحت زهم انگیختند

حسن بصری گفت «سبحان الّذین یسبّح الرّعد بحمده، و الملائکة من خیفته، سبحان اللَّه و بحمده، سبحان اللَّه العظیم.» ابن عباس گفتی «سبحان الّذی سبّحت له» کعب احبار گفت هر که آواز رعد شنود سه بار بگوید: سبحان من یسبح الرعد بحمده و الملائکة من خیفته وی را از آن رعد هیچ گزند نرسد و گر در آن نقمتی باشد وی از آن معاف باشد.

تا رهی زین سعیر پر نقمت تا رسی در نعیم پر نعمت

ساقی دوران نموده ساغر پردرد و نقمت گفتمش یا بار محنت بر دلم نه یا محبت

الهی بخون شهیدان مظلوم که زد بر یزید آتش نقمت الله