نقم

گفت در ریشم بود خاصیتم که رهانم مجرمان را از نقم

پس چون بلا بیاید غافلان گویند: «الحمد للّه که بر تن نیامد»، و دوستان گویند: «الحمد للّه که بر دین نیامد.» اگر تن اندر بلا بود، چون دل اندر لقا بود، بلا بر تن خوش بود و چون دل اندر غفلت بود، اگرچه تن اندر نعمت بود، آن نعمت نبود، نقمت بود و به‌حقیقت رضا به قلیل دنیا، کثیر دنیا بود و رضا به کثیر دنیا، قلیل دنیا بود؛ از آن‌چه قلیل آن، چون کثیر آن است.

در دامن مادر است پنداری آسایش خلد و نقمت آذر

گه نِعَم بفرستد و گاهی نقم وَجْهُ رَبِّی ذُوْالْجَلالِ وَالْکَرَم

دهد نعمت بمشرک تا شود دور دهد نقمت بعارف تا شود نور

همه را میخوران از آن نعمت کاندر او نیست زحمت و نقمت

آن دلیلی که ترا مانع شود از عمل آن نقمت صانع بود

از نقمت دشمنان آزادی گه در ری و گاه در خراسانم

گفت صالح چونک کردید این حسد بعد سه روز از خدا نقمت رسد

ابن قتیبه(۲۷۶هـ) پس از بیان اعلان نفرت اهل حدیث و لعنت خداوند بر ابوحنیفه، از فقیه و مفتی معروف رژیم اموی الأوزاعی(۱۵۸هـ) ـ مخترع مجازات مرتد[نیازمند منبع] ـ نقل می‌کند که می‌گفت: «کان الأوزاعی یقول إنا لا ننقم علی أبی حنیفة أنه رأی کلنا یری ولکننا ننقم علیه أنه یجیئه الحدیث عن النبی صلی الله علیه وسلم فیخالفه إلی غیره: اوزاعی می‌گفت ما به خاطر رأی و نظر از ابوحنیفه کینه نداریم بلکه کینه ما از او به این خاطر است که حدیث نبی (ص) به ابوحنیفه می‌رسد ولی او مخالف حدیث را می‌پذیرد»(تأویل مختلف الحدیث، ص۵۲ ـ دارالکتب العلمیة بیروت)(کتاب السنة، ش۲۵۱)

تا بدین حد چیست تعجیل نقم من نمی‌پرم به دست تو درم