نقال

بزرگی که درمعانی بسفت نه منقال انظر بما قال گفت

دران دیار کشد آرزو مرا و کشد مشقت از پی نقلم ملایک نقال

(آخر از صحبت و از قصهٔ نقال گذر) چه بری فایده؟ جز دردسر و زحمت گوش؟!

اسکندرنامهٔ نقالی، مرحلهٔ‌گذار از نثر منشیانهٔ روزگار صفوی به نثر داستانی دورهٔ قاجاری است.

مه نقاب آفتاب است ای پسر آفتاب مه نقال است ای پسر

جوانمردی ما را به خانه خود مهمان کرد. چون در خانه ی وی در آمدیم عربی بدوی در آمد، نزدیک من آمد، شصت ساله بوده باشد، و گفت قران به من آموز. «قل اعوذ برب الناس» او را تلقین می‌کردم و او با من می‌خواند. چون من گفتم «من الجنة و الناس»، گفت: «ارایت الناس»؟ یعنی «آیا آدم دیده‌ای؟» و گفت نیز بگو. من گفتم که سوره بیش از این نباشد. پس گفت: آن سوره «نقالة الحطب» کدامست؟ و نمی دانست که اندر سوره «تبت» «حمالة الحطب» گفته است نه «نقالة الحطب». و آن شب چندانکه با وی بازگفتم سوره «قل اعوذ برب الناس» یاد نتوانست گرفتن، مردی عرب شصت ساله.

بو زمیده گدوپ گوزدن اتردیک تونقال قوروپ سوتوللری اتردیک

بقّال نیستم که نمایم ز بقل سود نقال هم نیم که از آن نقل برخورم

تا بمالد در پر و منقال خویش گر دهد دستوریش آن خوب کیش