نقاره خانه

نَقاره خانه
سردری بزرگ در جنوب میدان ارگ تهران بود. دروازة سه دهانة آن از دروازه های ارگ سلطنتی به شمار می رفت. جلوی آن، توپ مروارید و زیر آن، ساختمان زندان سیاسی بود. هر روز نقاره چی ها در اتاق طبقة بالای سردر، سه بار موقع غروب آفتاب، طبل خبردار، دو ساعت از شب گذشته طبل ورچین ورچین خطاب به کسبه و فروشندگان به معنی پرچیدن بساط کاسبی و تعطیل کردن مغازه ها، و سه ساعت از شب گذشته طبل بگیر و ببند، همراه با صدای شیپور، بسته شدن دروازه های ارگ سلطنتی را اعلام می کردند. نقاره چی ها در عیدهای گوناگون نیز نقاره می کوفتند. شب های چهارشنبه سوری زنان برای رفع نحوست سال کهنه، سفید بختی و برآمدن مراد، در کنار نقاره خانه مراسم کوزه شکان برگزار می کردند. لباس نقاره چی ها، از یک نیم تنة ماهوت سرخ با سردست و یقة پوست سیاه و دکمه هایی با نقش شیر و خورشید، شلوار ماهوت سرخ و یک کلاه پوست سیاه یراق دوزی شده با طاق ماهوت سرخ تشکیل می شد. نقاره زن تمام مدت دور خود می چرخید تا صدای نقاره بر همة شهر برسد. در دورة ناصرالدین شاه، سرپرست نقاره چی ها کریم شیره ای، دلقک معروف دربار، بود. در دورة رضاشاه، نقاره خانه به سردر میدان مشق (سردر باغ ملی)، منتقل شد. پس از تشکیل دستة موزیک نظامی، نقاره زنی برچیده شد. به نقاره خانه، طبل خانه نیز می گفتند.
77010300