نفایه

از راه این نفایه رمهٔ کور و کر بتاب زیرا که این رمه همه هم کور و هم کرند

بر صحبت نفایه و بی‌دانش بگزین به‌طبع وحشت تنهائی

جهود را چه نکوهی؟ که تو به سوی جهود بسی نفایه‌تری زانکه سوی توست جهود

با نفایه و سره به خفت و به خیز نه درآمیز چُست و نه بگریز

ای طلعت تو نحس تر از صورت زحل وی خوی تو نفایه وای نیک تو بدل

فرخی آخر نفایه گفتی و دانی این چه سخن بودپیش خواجه بیکبار

هرچیز باز اصل همی گردد نیک و بد و نفایه و بایسته

گفتا: ز کفر پاک شود شهرهای روم ؟ گفتم: چنانکه سیم نفایه میان گاه

با مردم نفایه مکن صحبت زیرا که از نفایه بیالائی

ای ناکس و نفایه تن من، در این جهان همسایه‌ای نبود کس از تو بتر مرا