نغول

نزاری را بناگوشت بزد راه که نه دل می‌برد تنها نغوله

آه از نغولیهای تو، آه از ملولیهای تو آه از فضولیهای تو، یکسان شو از صد شانگی

پس فرو رفت او به خود اندر نغول شد ملول از صورت خوابش فضول

کمند است آنکه افکنده‌ست بر دوش ندانم یا نغوله بر بنا گوش

نیست مرا ز جسم و جان در ره عشق تو نشان ز آنک نغول می‌روم در طلب نشان تو

پسته خندان بفندق مشکین در شکنج نغوله تاب زنند

به دعوی کاکلت از سرفرازی به پیشانی درآمد با نغوله

در نغولی بود آب آن تشنه راند بر درخت جوز جوزی می‌فشاند

به دادش لاجرم سروا بریدند چو خامش کرد کاکل را نغوله

خاصه هر شب جمله افکار و عقول نیست گردد غرق در بحر نغول