نغن

ز خرمی همه شب تا گه دمیدن صبح چو بخت خویش نخفته ست و هیچ نغنوده ست

در جستن جام جم جهان پیمودم روزی ننشستم و شبی نغنودم

بدخواه تو نغنوده شادمان خرم بنشین تو شادمان بغنو

فرداست‌ که باید ز دو عالم مژه بستن گر یک دو سه روزی به تماشا نغنودیم

در عمر مرا با تو شبی خوش بودست زان وقت هنوز چشم من نغنودست

در این جهان که در او مرده می‌خورد مرده نخورد عاقل و ناسود و یک دمی نغنود

شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

که بر ساز تا سوی دشمن شوی بکوشی و ز تاختن نغنوی

مطرب خوش نوای من عشق نواز همچنین نغنغه دگر بزن پرده تازه برگزین

نغنود بخواب چشم مستش ناسود درون حق پرستش