نعیب

یا غرابی که ز هابیلی خبر با نعیب آورده سوی بوالبشر

پر فرو برد اندر آن خون رطیب شد به یثرب باز نالان با نعیب

وز غراب عنا عدوی مرا همه اطلال پر نعیبستی

شور و فریاد و فغان در صحن باغ انداختند از صغیر و از نفیر و از هدیر و از نعیب

که باشد آنکه مر او را خلاف کرد ونکرد بفال بد ز بر مسکنش نعیب غراب

بادا بساط خانهٔ احباب تو نعیم بادا سماع حلهٔ اعدای تو نعیب

با لفظ من نعیب بود نکتهٔ حبیب از نظم من حقیر شود گفتهٔ سری

غریبم از تو و این را سبب نعیب غراب غراب را چه غرض بود در جمال حبیب

بلبل از بیم جان شود پنهان چون به بستان کشد غراب نعیب

بر ابن یمین عشقت گر عیب همی دانند آنها که کنند اینعیب از بیهنران باشند